Portakal kabukları

Güneş batar ki yeni bir  gün başlasın.  Gün batımı kalbi kırılmış insanlar için yeni bir güne, yeni bir sayfaya umuttur.

Kanser olduğumu öğrendiğimde şu cümleler canlandı hafızamda. Yapraklarını yavaş yavaş kaybeden bir papatyaydı o. Yaprakları tamamen yok olmuştu artık. Bir zamanlar güzel görünen bir papatyayken şimdi sadece kurumakta olan bir çicekti. Kimse dönüp bakmıyordu ona. İnsanlar nede dış görünüşe bu kadar önem verirdiki. 

Hiçbir zaman kimseyle kötü olmak istemedim. Her daim insanları alttan aldım. Bir insanın kalbini kıracak kadar yada onu üzecek kadar kötü birisi olmadım. Bu bazen bana zarar versede içime attım. Ve bir anda içimdeki bütün nefreti kustum. Bu iyi bir şey değildi aslında. Yeri geldiğinde insanlara hayır veya dur demeyi öğrendim. Bana zarar veren yada beni üzen insanları hayatımdan çıkarmaya başladım. Kendi düşüncelerimi ve kararlarımı kendi yönümden değerlendirmeye başladım.  

Ben daha henüz onu unutamamışken. Yeni limanlara yelken aldım. Her defasında alabora olan gemimin başında göz yaşı döktüm.

İçine kapanık birisi değildim aslında. Beni böyle olmaya zorlayan hayata kırgındım.

Ağırdan alıyorsun gidiyor. Hızlı davranıyorsun gidiyor. Ne yapacağımı şaşırmış bir haldeyim. Kimdim? Neyi severdim? Neyden hoşlanırdım?  Bunlardan hiçbir zaman emin degildim. Ölü bir beyin. Ölü bir kalp. Zamanla yok olan benliğimi kim geri getirecekti.