Portakal kabukları

Hiçbir zaman kimseyle kötü olmak istemedim. Her daim insanları alttan aldım. Bir insanın kalbini kıracak kadar yada onu üzecek kadar kötü birisi olmadım. Bu bazen bana zarar versede içime attım. Ve bir anda içimdeki bütün nefreti kustum. Bu iyi bir şey değildi aslında. Yeri geldiğinde insanlara hayır veya dur demeyi öğrendim. Bana zarar veren yada beni üzen insanları hayatımdan çıkarmaya başladım. Kendi düşüncelerimi ve kararlarımı kendi yönümden değerlendirmeye başladım.  

Ben daha henüz onu unutamamışken. Yeni limanlara yelken aldım. Her defasında alabora olan gemimin başında göz yaşı döktüm.

İçine kapanık birisi değildim aslında. Beni böyle olmaya zorlayan hayata kırgındım.

Ağırdan alıyorsun gidiyor. Hızlı davranıyorsun gidiyor. Ne yapacağımı şaşırmış bir haldeyim. Kimdim? Neyi severdim? Neyden hoşlanırdım?  Bunlardan hiçbir zaman emin degildim. Ölü bir beyin. Ölü bir kalp. Zamanla yok olan benliğimi kim geri getirecekti.

Hücrelerime kadar hissettiğim tek şey acıydı.  Kimdim! Neyi severdim, neyden hoşlanırdım ben! Karanlık bir boşluğa düşmüştüm. Bir oradan bir oraya sürüklleniyordu bedenim. 

Kendimi hiçbir zaman ne ifade edebildim nede kendimi anlatabildim bır başkasına.  Sustum suskunluğum kalbimin daha önceleri kırılmış olmasıydı.  Anlatmak istediğim o kadar şey vardı ki bir türlü dile getiremiyordum. Ağzım mühürlüydü sanki. Bir yandan tekrardan incinmekten korkuyordum belkide. Tekrar hayaller kurmaktan ve o hayallerin yıkılmasından korkuyordum. 

Ona böcek dedim. O da sende papatyasın o vakit dedi.  Ben: Merhaba ben papatya siz kimsiniz?  O: Bende böcek sana konmaya geldim.